Prosecco? Mijn collega en ik staan bij de deur en ontvangen de gasten met een glimlach en bubbels. Ik win. Mijn dienblad gaat sneller leeg dan het hare, dus ik ben eerder van de kramp verlost. Als ook de bruid en bruidegom arriveren, toast en proost het gezelschap uitgelaten en gaat vervolgens aan tafel. De avond kan beginnen.
De zaal is groot, maar door hoe we de tafels hebben gezet toch intiem en gezellig. De ceremoniemeesters zijn ’s middags al langs geweest om cadeaus klaar te zetten en versieringen op te hangen, gespannen alsof het hun eigen huwelijk betreft. Een bloemist heeft grote boeketten afgeleverd en in de koeling staat een prachtige taart. De mensen praten, lachen en poseren voor iedere mobiel die ze tegenkomen. Niemand zit lang op z’n plek. De sfeer is uitbundig, het bruidspaar uitzinnig en iedereen gelukkig.
Ook wij. We staan achter de bar te genieten van de vrolijkheid en vermoeden nog niet waaraan we later nog vaak zullen terugdenken. Terwijl we wachten op het belletje dat aangeeft dat we het eten uit de keuken mogen ophalen, bespreken we waar we onze nieuwe collega, die vandaag voor het eerst met ons meewerkt het beste kunnen inzetten. De kleinste tafel lijkt ons een goed en behapbaar begin, dan gaan wij voor ‘het echte werk’. We zijn net bezig haar te instrueren om drankjes op te nemen, als eerder dan verwacht het belletje gaat. Red je het zo? Ze knikt. Nerveus, maar wie is dat niet op een eerste werkdag? We laten haar alleen en vertrekken richting keuken. Kunnen wij voorzien dat juist die kleinste tafel de tafel is waaraan het bruidspaar plaatsneemt? Misschien. Maar nog voor we ons plan kunnen wijzigen kiept de zenuwachtig trillende hand van onze nieuwe collega de rode wijn al over de bruid.